Jan Paweł II urodził się 18-go maja 1920 roku w Wadowicach (woj. Małopolskie) jako Karol Józef Wojtyła. Był drugim synem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Najprawdopodobniej imię Karol zostało nadane przyszłemu papieżowi na cześć Karola Habsburga, ostatniego cesarza Austrii. Z kolei drugie imie, Józef pochodzi od cesarza Franciszka Józefa. Jak widać rodzina Wojtyłów darzyła dużą sympatą dynastię austriacką.
Ojciec Karola, urzędnik wojskowy, samodzielnie utrzymywał rodzinę. Matka była szwaczką i podejmowala dorywcze prace. Rodzina Wojtyłów żyła więc skromnie. Starszy brat Karola – Edmund, był lekarzem. Karol miał rownież startszą siostrę – Olgę, jednak dziewczynka zmarła niedługo po narodzinach.
Rodzina i znajomi nazywali młodego Karola – Lolek. Chłopiec był bardzo utalentowany i zdobywał doskonałe wyniki w szkole. Karol był sprawny i bardzo aktywny. Uwielbiał wycieczki krajoznawcze i spacery w okolicach rodzinnego miasta. Często na wyprawy wybierał się z ojcem, m.in do Kalwarii Zebrzydowskiej. Latem grywał w piłkę nożną a poza sezonem uprawiał sporty zimowe. Na początku fascynował się szybką jazdą na sankach, próbował również gry w hokeja. Pózniej wybrał jazdę na nartach. Kiedy Karol miał zaledwie 9 lat, zmarła jego matka. Dzień po pogrzebie Karol z Ojcem i bratem wyruszyli na pielgrzymkę do Maryjnego Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej. Trzy lata później rodzina pożegnała Mundka. Zaraził się w szpitalu szkarlatyną od swojej pacjentki i zmarł w wieku 26-ciu lat.
Karol Wojtyła ukonczył 8-letnie Państwowe Gimnazjum Męskie im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Już w pierwszej klasię jego katecheci zauważyli, że wyróżnia go ogromna wiara. Codziennie w drodze do szkoły Karol wstępował do Kościoła. Jego zwyczajem było modlić się przed i po jedzeniu oraz w czasie odrabiania lekcji pomiędzy nauką kolejnych przedmiotów. 10-cio letni Karol przystąpił do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Jego katecheta, ks. Kazimierz Figlewicz, w dużej mierze wpłynał na rozwój duchowy przyszłego papieża.
Pasja Karola do gry aktorskiej rozpoczeła się w gimnazjum. Poloniści z wadowickich gimnazjów organizowali przedstawienia Kólka Teatralnego w których Karol brał udział.
W roku 1938 Karol ukończył gimnazjum egzaminem maturalnym, który zdał na ocenę celującą. Doskonałe świadectwo otworzyło Karolowi drzwi do większości uczelni wyższych bez egzaminów wstępnych. Karol zdecydował się na Uniwersytet Jagielloński i w 1938 roku rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym. Wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa i zamieszkał w rodzinnym domu matki.
W trakcie studiow Karol podtrzymywał swoją pasję do piłki nożnej i uczęszczał na mecze Cracovii. Przez następne cztery lata Karol oddawał się intensywnej nauce, tworzył własną poezję i był członkiem grupy literackiej. Wówczas powstały „Ballady Beskidzkie”, a także „Psałterz Dawidów”, znany również pod nazwą „Renesansowy Psałterz”, który to Karol zadedykował zmarłej matce.
Na początku 1940r. poznał Jana Tyranowskiego, który później okazał się ważną postacią dla rozwoju duchowego Karola. Jan był krakowskim karwcem, który fascynował się duchowoscią chrzescijańską i mistyką. Poza swoją pracą zawodową, Jan był animatorem grupy Żywego Różańca (koło wiedzy religijnej dla młodych mężczyzn) i świeckim ojcem duchownym. Wojtyła przystąpił do koła, gdzie po raz pierwszy studiował pisma św. Jana od Krzyża.
Ojciec Karola zmarł w lutym 1941 roku wycieńczony długą chorobą. W latach 1942 i 1943 Karol odnawiał sluby jsnogórskie w Częstochowie jako reprezentatnt krakowskich studentów.
Wubuch II wojny światowej utródnił kontynuację studiów. Karol zdołał jedynie ukończyć pierwszy rok. Hitlerowscy Niemcy zamknęli uczelnie wyższe na terenie Polski a profesorów wywieźli do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Karol musial podjąć pracę aby nie zostać wcielonym do wojska albo wysłanym na roboty. Podjął pracę fizyczną w zakładach chemicznych Solvay. Od jesieni 1940r. pracował przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a później w oczyszczalni wody w Borku Fałęckim. W tym czasie Karol związał się z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia. Jednym z głównych celów Unii była ochrona zagrożonych Żydów.
Uniwersytet Jagielloński prowadził tajne nauczanie. Wojtyła stał się słuchaczem tajnych kompletów. Okres wojenny był czasem rozwoju literackiego Karola. W 1939 ukoczył pierwszy zbiór wierszy – „Renesansowy Psałterz”.
Na początku lat czterdziestych wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny. Konspiracyjna grupa zaczęła swą działalność od rapsodów „Króla-Ducha”J.Słowackiego, tak narodziła sie nazwa teatru. Karol zagrał w kilku przedstawieniach. „Kawaler Księżycowy” Mariana Nieżyńskiego cieszył się dużą popularnością w całym Krakowie. Jako wrażliwy aktor i poeta, postanowił być pomocą i wsparciem dla rodaków w tródnej sytuacji wojennej. W roku 1942 odszedł od teatru, gdyż postanowił studiować teologie. Studiował w tajnym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie. Biskup krakowski, Adam Sapieha, dostrzegł w Wojtyle dobrze zapowiadającego się duchownego. W listopadzie 1946 Karol przyjął święcenia kapłańskie. W konspiracji podjął studia na Uniwersytecie Jagiellonskim na Wydziale Teologicznym. Pracował tam jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. W listopadzie tego samego roku, wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim, Karol wyjechał na doktoranckie studia teologiczne do Rzymu. Studiował na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (dzisiejszy Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu). W Rzymie Karol miał okazję poznać duchownych z różnych stron Świata. Nauczył się jezyka hiszpanskiego, aby móc czytać pisma świętego Jana od Krzyża w oryginale. To właśnie on był tematem pracy doktorskiej Karola, która powstała w języku łacinskim. Wojtyła nie uzyskal jednak stopnia doktorskiego, gdyż nie posiadał funduszy aby opublikowac rozprawę. Oficjalnie zdobył tytul doktora w grudniu 1948 r. na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po dwóch latach pobytu w Rzymie Karol wrócił do Polski i został wikarym w Niegowici, a następie w Krakowie w parafii św. Floriana.
Karol był katechetą ruchu duszpasterstwa akademickiego. Lubił wędrować po górach i spędzać czas na łonie natury ze swoimi studentami. W czasie tych wypraw nauczał ich prawd wiary katolickiej. Na wycieczki nie zakładał sutanny aby nie zostać rozpoznanym przez milicje a swoich podopiecznych zachęcał aby nazywali go wujkiem. Wojtyła rozwijał swój talent pisarski i publikował nałamach krakowskich periodyków katolickich. Pracował w kierunku uzyskania habilitacji. W tym celu studiował twórczość niemieckiego fenomenologa Maxa Schelera. Tematem pracy Karola była etyka chrzescijanska, szczególnie chrześcijańska etyka seksualizmu. Dzieło zostało jednomyslenie docenione na UJ, a jednak Ministerstwo Oświaty odmówiło habilitacji.
Karol powrócił do pracy na uczelni. Wykładał zarówno w seminariach, jak również na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Specjalizowal się w teologii moralnej, etyce małżeńskiej oraz historii filozofii. Wojtyła był wymagającym lecz sprawiedliwym profesorem. Studenci cenili go za życzliwość i otwartość na dyskusje. Przez ponad 20 lat kierował Katedrą Etyki na UL.
W lipcu 1958 roku Wojtyle nadano tytuł biskupa tytularnego Ombrii (dawnej, już nieistniejącej diecezji), jak również biskupa pomocniczego Krakowa. Karola mianowano również krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Aktywnie uczestniczył w obradach Soboru Watykanskiego II. W tym okresie często podróżował za granice kraju szerząc myśl ewangliczną.
Hasłem przewodnim posługi Wojtyły było łacińskie ”Totus Tuus” (Cały Twój) skierowane do przenajświetszej Panny Maryji.
W styczniu 1964 roku Karol Wojtyła uzyskał tytuł arcybiskupa metropolity krakowskiego, a trzy lata póżniej (w czerwu 1967r.) został mianowany kardynalem. Ściśle współpracował z prymasem Polski kardynałem Stefanem Wyszyńskim. Karol Wojtyła stał się osobistością znaną i podziwianą poza granicami Polski. Podróżował w odpowiedzi na zaproszenia zagranicznych Środowisk uniwersyteckich. Nawet wygłosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie w 1976 roku na prośbę Papieża Pawła VI. W 1978 roku Karol Wojtyła został mianowany następnikiem Pawła VI i przybrał imię Jan Paweł II. Nowinę ogłoszono dokładnie 16-go października o godz. 16:16. Polak był pierwszym od 1522 roku papieżem nie będącym Włochem.
Polski papież kanonizował i beatyfikował niewspółmiernie większa liczbę świetych niż jego poprzednicy. Niektóre źródła podają, że kanonizował on więcej osób niż wcześniejsi przywódcy kościoła razem wzięci. Nie można tego jednak dokładnie stwierdzić ponieważ nie istnieje kompletny spis wszystkich kanonizacji w historii kościoła. Podczas dziewięciu konsystorzy papież mianował 231 kardynałów, więcej niż każdy z wcześniejszych przywódców kościoła.
Jan Paweł II odbył jako papież 102 pielgrzymki zagraniczne do 135 krajów na całym Świecie. W samych Włoszech odwiedził prawie wszystkie parafie (331 z 334).
13 maja 1981 roku w czasie audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie turecki zamachowiec postrzelił papieża w brzuch oraz rękę. Ali Ağca nie zdołał zabić papieża, jednak poważnie zranił go w brzuch i rękę. W rocznicę zamachu papież udał sie na pielgrzymkę do Fatimy, aby wyrazić wdzięczność dla matki Maryji za ocalenie życia. Tam dokonano drugiego zamachu na papieża. W czasie mszy świętej napastnik ugodził lekko papieża w brzuch. Jan Paweł II dokończył odprawiać nabożeństwo pomimo krwawienia. [Więcej informacji w zakładce zamach].
Papież cierpiał na chorobę parkinsona od 1992 roku. Media spekulowały na temat rezygnacji papieża ze stanowiska. Mimo to Jan Paweł pełnił funkcję głowy kościoła rzymsko-katolickiego do śmierci. Zaatakował go nowotwór jelita grubego. Latem 1992 roku poddał się operacji usunięcia guza. Jednym z gównych przesłań papieża była godność ludzkiego cierpienia na wzór cierpienia chrystusowego. Osobiste zmagania papieża były żywym przykładem głoszonych przekonań. W 11-ta rocznicę zamachu w Fatimie, papież ustanowił 13-go maja Światowym Dniem Chorego. Zimą 2005 stan zdrowia papieża zdecydowanie się pogorszył. Ostatnie dwa miesiące Jan Paweł spędził w dużej mierze w szpitalu. Wycofał się z życia publicznego. Wycieńczony organizm zaatakowała grypa. Z powodu niewydolnosci oddechowej papieża poddano zabiegowi tracheotomii. Infekcja dróg moczowych wywołała u Jana Pawła wstrząs septyczny wraz z zapaścią sercowo-naczyniową. Papież postanowił spędzić swoje ostatnie dni w domu. Przy łożu papieża odprawiono mszę świętą i udzielono mu sakramentu namaszczenia. Papież zmarł 2 kwietnia 2006 roku. O godzinie 15:30 papież powiedział „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. Wieczorem wszedł w stan śpiączki. Śmierć Jana Pawła II stwierdzono o godz. 21:37, a 20 min później wyłączono elektrokardiograf. Jan Paweł II był papieżem przez 26 i pół roku a jego pontyfikat uznawany jest za jeden z najdłuszych w historii kościoła katolickiego (zaraz po pontyfikatach świętego Piotra i błogosławionego Piusa IX). Za zgodą kardynała Kamerlinga, zwłoki papieża ubrano w ozdobne szaty i wystawiono na widok publiczny w Pałacu Apostolskim. 4 kwietnia ciało Jana Pawła przeniesiono do Bazyliki Świętego Piotra. Wierni oraz delegacje państwowe z całego Świata przybyły na uroczystości pogrzebowe. Pielgrzymi ustawiali się w kolejce aby zbliżyć się do zwłok papieża i oddać cześć jego pamieci. Tłum uczestniczący w ceremonii pokazał Światu transparenty ze słowami santo subito, co oznacza „święty natychmiast”. Papież zażyczył sobie w testamencie „prosty grób w ziemi”. Pochowano go w trumnie z prostych desek z derwna cyprysowego, będącego symbolem nieśmiertelności, niedaleko miejsca w którym prawdopodobnie znajduje sie grobowiec św. Piotra.
W czerwcu 2005 roku rozpoczęto proces beatyfikacyjny Jana Pawła II. Na początku roku 2011 został formalnie uznany cud uzdrowienia francuskiej zakonnicy dzieki wstawiennictwu polskiego papieża.
Papież Benedykt XVI zaaprobował dekret o cudzie. 1 maja 2011r. odbyła sie uroczysta msza święta na placu Św. Piotra w Rzymie, w czasie której beatyfikowano Jana Pawła II. Relikwiarz z ampułką krwii bł. Jana Pawła II znajduje sie w kaplicy Centrum Jana Pawła II na krakowskich Łagiewnikach.